ما هیچ ما حتی نگاه هم نه!

مهدیه لطیفی و بهنام شوشتری هر دو وبلاگ نویسان خوبی بودند که سالهاست نمی‌نویسند. هر از چندگاهی به وبلاگ‌هایشان سر میزنم و اخرین پست دُرد را نوشته پنج سال پیش و نوستالژی سالها بعد را نوشته دو سال پیش. و این غمگینم میکند. من آن روزها با نوشته هایشان زندگی کرده ام و حالا نبودنشان غمگینم میکند. این روزها همه چیز غمگینم میکند، به خصوص گذشته. گذشته دور و نزدیک.

حالا حال قاصدک‌ها را می‌فهمم، که چه عاشق‌اند و بی پروا و رها. چه عاشق‌اند به بادِ رهگذر، که می‌رقصند به سازش؛ تا انتهایی نامعلوم.

تموم شد..

حالا دیگه باید بشینم دستاشو فراموش کنم.

اینجا مال من. اینجا حالا مال من که دیگر به هیچ کجای دیگر تعلقی ندارم.

یه بار برای همیشه و تا ابد رهات کردم. که برم دنبال زندگیم. که بری دنبال زندگیت. که سهم غیر من باشی. و همین جا گفتن ازت، نوشتن ازت، هر حسی که ازت مونده رو تموم می‌کنم.

به قول خودت آدما خودشون انتخاب می‌کنن به دوست داشتن کی ادامه بدن.

به رسم هر سال باید بنویسم ولی نمی‌نویسم.

امسال آدم خوبی نبودم. دنبال خوشی‌های موقت بودم که غم‌ها و دردای عمیقی به جا گذاشت برای من و بقیه. از خودم و دنیا دورتر شدم. 

فقط لحظه هایی که حس کردم خوشحالم حتی کوتاه رو می‌نویسم:

نگاه کردن به ستاره های آسمون از سقف ماشین.

راه پله های دانشکده.

بقیه‌شون رو یادم نمیاد اگه بودن :)

همین.

می‌گفت: بیا یه جور دیگه بهش نگاه کنیم. یه جوری که دلت نشکنه.